De Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte (Wgbh/cz) zegt dat onderwijsinstellingen passende aanpassingen moeten bieden aan studenten die hierom vragen. Dit geldt zolang het geen onredelijke belasting is. De wet eist geen deskundigenverklaring. Scholen moeten zelf goed beoordelen of een aanpassing nodig en passend is. Ze moeten ook kijken of er andere oplossingen zijn die beter werken voor de student.
Regels en praktijk
Studenten met een ondersteuningsbehoefte kunnen aangepaste toetsvoorwaarden krijgen, maar hoe wordt hierover beslist? Onderwijsinstellingen hanteren hun eigen beleid, en een veelgestelde vraag is: is een deskundigenverklaring verplicht? In deze toelichting zetten we de regels op een rij en geven we praktische tips voor examencommissies, toetsdeskundigen en onderwijsprofessionals in het mbo, hbo en wo.
De wet zegt niet dat een deskundigenverklaring verplicht is. Toch mogen scholen hier soms om vragen. Dit blijkt uit een uitspraak van het College voor de Rechten van de Mens (oordeel 2021-71). Een deskundigenverklaring mag alleen worden gevraagd als deze echt nodig is om een goede beslissing te nemen. Als de school al weet dat een student een ondersteuningsbehoefte heeft, mag ze niet onnodig om extra bewijs vragen.
De wet zegt niet precies wie een deskundigenverklaring mag afgeven. In de praktijk doen artsen, psychologen of andere zorgprofessionals dit vaak. Er is nog geen uitspraak over wie wel of niet bevoegd is. Scholen kunnen hier dus zelf regels over maken, zolang deze redelijk zijn.
Een hbo-student met dyslexie vraagt extra tijd bij tentamens. De student heeft bij de start van de opleiding al een officiële diagnose gegeven. Toch vraagt de examencommissie bij elke toets opnieuw een actuele deskundigenverklaring. Dit kost tijd en geld. Volgens de wet zou de school dit niet mogen eisen, omdat de ondersteuningsbehoefte al bekend is. Dit voorbeeld laat zien dat scholen zorgvuldig moeten omgaan met deskundigenverklaringen en onnodige administratie moeten vermijden.
Scholen moeten passende aanpassingen bieden bij toetsen en mogen alleen een deskundigenverklaring vragen als dat echt nodig is. Examencommissies en toetsdeskundigen moeten hier zorgvuldig en eerlijk over beslissen. Minder bureaucratie en een efficiënte aanpak helpen studenten en zorgen voor toegankelijk en inclusief onderwijs.
De Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte (Wgbh/cz) zegt dat onderwijsinstellingen passende aanpassingen moeten bieden aan studenten die hierom vragen. Dit geldt zolang het geen onredelijke belasting is. De wet eist geen deskundigenverklaring. Scholen moeten zelf goed beoordelen of een aanpassing nodig en passend is. Ze moeten ook kijken of er andere oplossingen zijn die beter werken voor de student.
Regels en praktijk
Studenten met een ondersteunings-behoefte kunnen aangepaste toetsvoorwaarden krijgen, maar hoe wordt hierover beslist? Onderwijsinstellingen hanteren hun eigen beleid, en een veelgestelde vraag is: is een deskundigenverklaring verplicht? In deze toelichting zetten we de regels op een rij en geven we praktische tips voor examencommissies, toetsdeskundigen en onderwijsprofessionals in het mbo, hbo en wo.
De wet zegt niet dat een deskundigenverklaring verplicht is. Toch mogen scholen hier soms om vragen. Dit blijkt uit een uitspraak van het College voor de Rechten van de Mens (oordeel 2021-71). Een deskundigenverklaring mag alleen worden gevraagd als deze echt nodig is om een goede beslissing te nemen. Als de school al weet dat een student een ondersteuningsbehoefte heeft, mag ze niet onnodig om extra bewijs vragen.
De wet zegt niet precies wie een deskundigenverklaring mag afgeven. In de praktijk doen artsen, psychologen of andere zorgprofessionals dit vaak. Er is nog geen uitspraak over wie wel of niet bevoegd is. Scholen kunnen hier dus zelf regels over maken, zolang deze redelijk zijn.
Een hbo-student met dyslexie vraagt extra tijd bij tentamens. De student heeft bij de start van de opleiding al een officiële diagnose gegeven. Toch vraagt de examencommissie bij elke toets opnieuw een actuele deskundigenverklaring. Dit kost tijd en geld. Volgens de wet zou de school dit niet mogen eisen, omdat de ondersteuningsbehoefte al bekend is. Dit voorbeeld laat zien dat scholen zorgvuldig moeten omgaan met deskundigenverklaringen en onnodige administratie moeten vermijden.
Scholen moeten passende aanpassingen bieden bij toetsen en mogen alleen een deskundigenverklaring vragen als dat echt nodig is. Examencommissies en toetsdeskundigen moeten hier zorgvuldig en eerlijk over beslissen. Minder bureaucratie en een efficiënte aanpak helpen studenten en zorgen voor toegankelijk en inclusief onderwijs.